Sinds ik me in het jaar 1952 als lid van AKC aanmeldde (ja inderdaad al 67 jaar geleden) heb ik als speler maar vooral als supporter naast enkele kampioenschappen ook de nodige degradaties van AKC 1 meegemaakt. En ik mag rustig zeggen, degraderen went nooit, het is beslist niet leuk en kom hard aan, ook al zie je het zoals dit zaalseizoen al weken en maanden aankomen, voor zowel ons Eerste als het Tweede. Het voelt toch als een soort vernedering, ook al heb je nog zo je best gedaan om het te voorkomen, je was gewoon de slechtste van de klas, je hebt gefaald, je was niet goed genoeg en je bent gezakt voor je examen. Het blijft toch aan je vreten tenminste als je een beetje eergevoel bezit. Je moet opnieuw beginnen in een lagere klas, het is net alsof je bent blijven zitten zoals op de lagere of middelbare school.
Hoe moet het nu verder? Het volgend seizoen zal er een andere trainer voor de groep staan, misschien spelers of speelsters die afhaken, hoe zit het met de opvolgers? Misschien dat er doorstroming komt uit de jongelui die nu in het Tweede spelen. De afdeling waaruit zij gedegradeerd zijn was voor hen veel te hoog gegrepen, een onmogelijke opgave. Maar ongetwijfeld zullen ze veel geleerd hebben, in een lagere klasse zijn de tegenstanders van mindere kwaliteit en zal ook de overstap naar AKC 1 gemakkelijker zijn.
Wat wel zorgen baart is het ondermaats presteren van onze jeugdteams die voor het merendeel onderaan staan in hun afdeling, daar is nog veel werk te verzetten!
Maar hoe weinig rooskleurig de zaken er op dit moment ook voor staan: we zullen terugkomen, het kan enkele jaren duren maar het komt goed. Onze club AKC gaat nooit verloren!
